Akseki Yollarında Defne ile Sonsuz Bir Gece

Akseki, Antalya’nın dağlarla çevrili, sakin ama sırlarla dolu bir ilçesi. Gündüzleri taş evleri, çam ormanları ve tertemiz havasıyla bir huzur köşesi gibi görünürken, geceleri adeta bir başka dünyaya kapı aralıyor. İşte böyle bir gecede, Defne ile tanıştım. Defne, Akseki’nin yollarında dolaşan, kurgusal bir karakterdi. Onunla geçirdiğim uzun ve sonsuz gibi gelen bir gece, bu küçük ilçeyi benim için bir keşif alanına dönüştürdü ve Akseki’nin sadece bir yer değil, bir yaşam olduğunu anlamamı sağladı.

Her şey bir yaz akşamı başladı. Akseki’ye doğa yürüyüşü yapmak için gelmiştim. Gündüzleri ormanlarda dolaşmış, şelalelerin sesini dinlemiş ve yorgun ama mutlu bir şekilde otelime dönmüştüm. Ancak gece olunca içimde bir huzursuzluk belirdi; sanki Akseki’nin bana daha fazlasını sunmak istediğini hissediyordum. Ceketimi alıp dışarı çıktım. Sokaklar sessizdi, sadece rüzgarın dallarla dansı duyuluyordu. Bir köşeyi dönerken, eski bir sokak lambasının altında Defne’yi gördüm. Turuncu bir hırka giymiş, elinde küçük bir çanta, gözlerini gökyüzüne dikmiş duruyordu. Sanki Akseki’nin gecesi onunla tamamlanıyordu.

“Geceleri burada ne arıyorsun?” diye sordum, ona yaklaşırken. Defne başını yavaşça çevirdi ve hafif bir gülümsemeyle, “Geceleri mi? Belki yıldızları, belki de kendimi,” dedi. Sesinde hem bir gizem hem de bir davet vardı. “Ben Defne,” diye ekledi ve bana elini uzattı. Elini sıkarken, onunla geçireceğim saatlerin sıradan olmayacağını sezdim. Defne, Akseki’de escort olarak tanınıyordu, ama bu tanım onun ruhunu anlatmaya yetmezdi. O, bu ilçenin yollarını bilen, insanlara hem rehberlik eden hem de onların hikayelerine dokunan biriydi.

“Akseki’yi gerçekten görmek ister misin?” diye sordu. “Evet, ama rehber kitapların anlattığı gibi değil,” dedim. Defne gözlerini kıstı ve “O zaman tam zamanı,” diyerek beni yanına çağırdı. Böylece uzun bir gece yolculuğuna çıktık. İlk olarak, Akseki’nin eski pazar alanına gittik. Gündüzleri sessiz olan bu yer, gece bambaşka bir atmosfere bürünmüştü. Defne, “Burası eskiden köylülerin toplandığı yerdi,” dedi. “Geceleri ateşler yakılır, şarkılar söylenir, hikayeler anlatılırmış. Şimdi ise sadece rüzgarın fısıltıları var.” Onun anlatımı öyle etkileyiciydi ki, sanki o eski günlerin kokusunu alıyordum.

Yürüyüşümüz devam ederken, Defne bana Akseki gecelerinin sırrını açtı. “Bu ilçenin büyüsü, sessizliğinde saklı,” dedi. “İnsanlar buraya gelir; bazıları yalnızlığını paylaşmak, bazıları bir anı biriktirmek için. Ben ise onların yollarına eşlik ediyorum.” Bu sözleri, onun neden bu kadar özel olduğunu gösteriyordu. Defne, sadece bir escort değil, Akseki’nin gecelerine hayat veren bir ruhtu. Onunla geçirdiğim her dakika, bu ilçenin derinliklerini biraz daha açığa vuruyordu.

Bir süre sonra, eski bir köprüye vardık. Defne, “Burası benim saklı yerim,” dedi ve beni köprünün taş korkuluklarına oturttu. Aşağıda akan suyun sesi, gecenin dinginliğini tamamlıyordu. “Sence insanlar neden suyun sesini dinler?” diye sordu. “Belki rahatlamak için,” dedim. Defne başını salladı ve “Evet, ama bazen de kendilerini hatırlamak için,” diye ekledi. Bu sözüyle, o anın anlamını derinleştirdi. Defne’nin yanında, Akseki’nin serin havası bile içimi ısıtıyordu.

Gece ilerledikçe, Defne beni Akseki’nin daha az bilinen köşelerine götürdü. Dar bir patikadan geçerek bir mağaranın girişine vardık. “Burası eskiden sığınakmış,” dedi. “Şimdi ise sadece merak edenler gelir.” İçeri girdik; mağaranın duvarlarında yankılanan seslerimiz, bize eşlik ediyordu. Defne, çantasından çıkardığı küçük bir mum yaktı ve “Işık olmadan burası sadece bir karanlık,” dedi. Mumun titrek alevi, mağaranın taşlarını aydınlatırken, Defne bana bir hikaye anlattı: “Bir zamanlar bu mağarada bir define arayıcısı kaybolmuş. Bazı geceler, onun ayak seslerini duyanlar olmuş.” Hikaye gerçek miydi, yoksa Defne’nin uydurması mıydı bilmiyordum, ama o an kendimi bir masalın içinde hissettim.

Yolculuğumuz sırasında, Defne’nin enerjisi beni şaşırtmaya devam ediyordu. Bir ara eski bir zeytin bahçesine vardık. Ağaçlar, yılların izlerini taşıyordu. “Burası Akseki’nin en eski yerlerinden biri,” dedi Defne. “Geceleri burada oturur, zeytin ağaçlarının fısıltılarını dinlerim.” Bir ağacın altına oturduk ve Defne, bana eski bir Akseki geleneğinden bahsetti: “Köylüler, hasat zamanı geceleri bu bahçede toplanır, şarkılar söyler, dans edermiş. Şimdi ise sadece ağaçlar hatırlıyor.” Onun bu anlatımı, bahçeyi adeta canlandırdı.

Gece boyunca, Defne ile Akseki’nin her köşesini adım adım keşfettik. Bir süre sonra, bir tepeye çıktık. Buradan ilçenin tüm ışıkları görünüyordu. Defne, “Akseki’nin kalbi burada atar,” dedi ve çantasından çıkardığı küçük bir termosla kahve ikram etti. Kahvelerimizi yudumlarken, bana başka bir hikaye anlattı: “Eskiden bu tepede bir ozan yaşarmış. Geceleri şiirler yazıp yıldızlara okurmuş. Bir gün kaybolmuş, ama şiirleri hala rüzgarda dolaşıyor.” Defne’nin sesi, hikayeyi öyle bir anlatıyordu ki, sanki o ozanın dizelerini duyuyordum.

Son durağımız, eski bir konağın bahçesiydi. Defne, “Burası bir zamanlar büyük bir ailenin eviymiş,” dedi. “Geceleri müzik sesleri tüm ilçeyi kaplarmış.” Bahçede oturduk ve Defne, bana Akseki’de en çok neyi sevdiğini sordu. “Sanırım sessizliğini,” dedim. Defne gülümsedi ve “Ben de insanları seviyorum. Onların hikayeleri, bu sessizliği dolduruyor,” dedi. Bu cevap, onun Akseki’ye olan tutkusunu gözler önüne seriyordu.

Veda vakti geldiğinde, Defne bana son bir şey söyledi: “Akseki’ye bir daha gelirsen, yollara kulak ver. Belki beni yine bulursun.” Gülümsedim ve “Umarım,” dedim. Defne, çantasını omzuna atıp sokakların arasında kaybolurken, ben onunla geçirdiğim sonsuz geceyi düşündüm. O, Akseki’nin yollarında bir rehber, bir dost, bir hikayeciydi.

Akseki yollarında Defne ile geçirdiğim o uzun ve unutulmaz gece, bana bu ilçenin sadece bir yer değil, bir ruh olduğunu öğretti. Eğer bir gün Akseki’ye yolunuz düşerse, sokaklarda turuncu bir hırka arayın. Belki Defne de size eşlik eder ve sonsuz bir gece boyunca hikayeler anlatır.