Akseki Işıklarında Leyla ile Bir Akşam

Akseki, Antalya’nın dağların kucağında saklanmış, sessiz ama etkileyici bir ilçesi. Gündüzleri tarihi dokusuyla büyüleyen bu yer, gece olunca başka bir kimliğe bürünüyor. İşte böyle bir gecede, Leyla ile tanıştım. Leyla, Akseki’nin sokaklarında dolaşan, kurgusal bir karakterdi ve onunla geçirdiğim akşam, bu küçük ilçeyi benim için bambaşka bir hale getirdi.

O gece, Akseki’ye ilk kez gelmiştim. Amacım biraz kafa dinlemek, biraz da farklı bir yer görmekti. Akşamüstü, güneş batarken ilçenin meydanına vardım. Etrafta birkaç kişi vardı, çoğu evlerine çekilmişti. Tam o sırada, meydanın ortasındaki eski bir lambanın altında Leyla’yı fark ettim. Sarı bir ceket giymiş, elinde bir kitapla etrafı izliyordu. Göz göze geldiğimizde, sanki beni bekliyormuş gibi bir gülümseme attı.

“İlk kez mi buradasın?” diye sordu, kitabı kapatıp bana doğru yürürken. “Evet, biraz kaybolmuş hissediyorum,” dedim dürüstçe. Leyla, “O zaman sana rehberlik edeyim,” diyerek koluma girdi. Böylece Akseki’nin ışıklı sokaklarında bir yolculuğa çıktık. Leyla, Akseki’de escort olarak biliniyordu, ama o sadece bir hizmet sunmuyor, insanlara bu ilçenin gizli güzelliklerini gösteriyordu.

İlk durağımız, eski bir köprünün yanıydı. Leyla, “Burası Akseki’nin kalbi,” dedi. “Geceleri suyun sesi, insanı başka bir dünyaya götürür.” Haklıydı. Köprünün üzerinden akan derenin melodisi, gecenin sessizliğini tamamlıyordu. Leyla, bana buranın tarihinden bahsetti; eskiden köylülerin bu köprüde buluştuğunu, hikayeler anlattığını söyledi. Onun anlatımı öyle canlıydı ki, sanki o günleri gözümde canlandırdım.

Yürüyüşümüz devam ederken, Leyla bana bir soru sordu: “Hayatta en çok neyi arıyorsun?” Şaşırdım. “Sanırım mutluluğu,” dedim. Leyla gözlerimin içine bakarak, “Mutluluk bazen bir yabancıyla paylaşılan bir akşamda gizlidir,” dedi. Bu sözüyle, o anın değerini anlamamı sağladı. Leyla’nın yanında, Akseki’nin soğuk havası bile sıcacık geliyordu.

Bir ara, küçük bir çay bahçesine oturduk. Leyla, “Akseki’nin en güzel yanı, burada herkesin bir anısı olması,” dedi. Çaylarımızı yudumlarken, bana kendi uydurduğu bir hikaye anlattı: bir zamanlar bu çay bahçesinde, iki aşığın gizlice buluştuğunu ve yıldızların altında söz verdiklerini söyledi. Gerçek miydi, yoksa Leyla’nın hayal dünyasından mı çıkmıştı bilmiyorum, ama o an hikayeye kapılıp gittim.

Gece boyunca, Leyla ile Akseki’nin dar yollarında dolaştık. Bana, “Burada her sokak bir sürprizdir,” dedi ve haklı çıktı. Bir köşede eski bir fırın, diğerinde ise çiçeklerle kaplı bir avluyla karşılaştık. Leyla, bu ilçeyi avucunun içi gibi biliyordu ve her adımda bana yeni bir şey öğretiyordu. Onun enerjisi, Akseki’nin loş ışıklarını bile daha parlak hale getiriyordu.

Veda vakti geldiğinde, Leyla bana son bir şey söyledi: “Akseki’ye bir daha gelirsen, meydandaki lambanın altında bekle. Belki yine karşılaşırız.” Gülümsedim ve “Belki,” dedim. Leyla, Akseki’nin gecesine karışıp gözden kaybolurken, ben onunla geçirdiğim akşamın tadını çıkardım. O, bu ilçede bir ışık gibiydi; hem yol gösteren, hem de içini ısıtan.

Akseki’nin ışıkları altında Leyla ile geçirdiğim o akşam, bana beklenmedik bir hediye oldu. Eğer bir gün Akseki’ye giderseniz, meydandaki lambanın altında durun. Belki Leyla da sizinle bir akşam paylaşır.