Akseki Gölgelerinde Elif ile Unutulmaz Bir Gece

Akseki, Antalya’nın dağların arasında gizlenmiş, sakin ama bir o kadar da derin bir ilçesi. Gündüzleri taş evleri ve yemyeşil doğasıyla bir huzur vahası gibi görünürken, geceleri bambaşka bir yüzünü ortaya koyuyor. İşte böyle bir gecede, Elif ile tanıştım. Elif, Akseki’nin gölgelerinde dolaşan, kurgusal bir karakterdi. Onunla geçirdiğim uzun bir gece, bu küçük ilçeyi benim için bir sırlar dünyasına dönüştürdü ve Akseki’nin yalnızca bir yer değil, bir deneyim olduğunu anlamamı sağladı.

Her şey bir bahar akşamı başladı. Akseki’ye bir arkadaşımın tavsiyesiyle gelmiştim. Doğayı seviyorum ve şehir hayatından uzaklaşmak istiyordum. İlk günümde, gündüz saatlerini çevreyi keşfederek geçirdim ama asıl macera gece başlayacaktı. Otelimin yakınındaki bir meydanda oturmuş, etrafı izlerken, sokak lambalarının gölgeleri arasında bir siluet fark ettim. Elif’ti bu. Gri bir şal omuzlarında, elinde küçük bir defterle yavaşça yürüyordu. Sanki Akseki’nin gecesine ait bir hayalet gibiydi.

Yanına yaklaştığımda, “Bu saatte buralarda dolaşmak alışkanlık mı?” diye sordum, gülümseyerek. Elif gözlerini bana çevirdi ve “Belki de bir alışkanlık, belki de bir arayış,” dedi. Sesi sakin ama etkileyiciydi. “Adım Elif,” diye ekledi ve defterini cebine koyarak bana döndü. “Akseki’yi tanımak ister misin?” diye sordu. “Evet, ama yüzeysel değil, gerçekten,” dedim. Elif’in gözleri parladı. “O zaman benimle gel,” dedi ve böylece uzun bir gece yolculuğuna adım attık.

Elif, Akseki’de escort olarak biliniyordu, ama bu tanım onun kişiliğini açıklamaya yetmiyordu. O, bu ilçenin gecelerine ruh katan biriydi; insanları dinleyen, onlara yol gösteren ve Akseki’nin gizli köşelerini paylaşan bir rehber. İlk olarak, eski bir çarşıya gittik. Çarşı artık terk edilmiş gibiydi, ama Elif bana buranın hikayesini anlattı. “Bir zamanlar burası tüccarlarla doluydu,” dedi. “Geceleri fenerler yanar, insanlar sohbet eder, ticaret yapardı. Şimdi ise sadece anılar kaldı.” Onun anlatımı öyle canlıydı ki, sanki o eski günleri gözlerimle görüyordum.

Yürüyüşümüz sırasında, Elif bana Akseki’nin gecelerindeki büyüyü tarif etti. “Burası küçük bir yer,” dedi, “ama her sokakta bir hayat saklı. İnsanlar buraya gelir; kimisi yalnızlığını unutmak, kimisi yeni bir başlangıç yapmak için. Ben ise onların hikayelerine ortak oluyorum.” Bu sözleri, onun neden bu kadar sevildiğini açıklıyordu. Elif, sadece bir escort değil, Akseki’nin gecelerine anlam katan bir dosttu. Onunla geçirdiğim her an, bu ilçenin derinliğini biraz daha hissettiriyordu.

Bir süre sonra, eski bir değirmenin kalıntılarına vardık. Elif, “Burası benim düşünme yerim,” dedi ve beni taş bir banka oturttu. Etrafta sadece rüzgarın uğultusu ve uzaklardan gelen bir baykuş sesi vardı. “Sence insanlar neden böyle yerlere çekilir?” diye sordu. “Sanırım huzur aradıkları için,” dedim. Elif başını salladı. “Evet, ama huzur bazen sessizlikte değil, bir yabancıyla paylaşılan bir anda bulunur.” Bu sözüyle, o anın kıymetini anlamamı sağladı. Elif’in yanında, Akseki’nin soğuk gecesi bile sıcacık bir hale geliyordu.

Gece ilerledikçe, Elif beni Akseki’nin daha az bilinen yerlerine götürdü. Dar bir patikadan geçerek bir tepeye çıktık. Buradan, ilçenin ışıkları bir tablo gibi görünüyordu. “Akseki’nin en güzel manzarası,” dedi Elif ve çantasından çıkardığı küçük bir battaniyeyi yere serdi. Oturduk ve manzarayı izlerken, Elif bana bir hikaye anlattı. “Eskiden bu tepede bir çoban yaşarmış,” dedi. “Her gece sevgilisine mektup yazarmış, ama mektuplarını hiçbir zaman gönderememiş. Bir gün ortadan kaybolmuş, ama bazıları onun ruhunun hala burada olduğunu söyler.” Hikaye gerçek miydi, yoksa Elif’in hayal gücünden mi çıkmıştı bilmiyordum, ama o an kendimi hikayenin içinde buldum.

Yolculuğumuz devam ederken, Elif’in enerjisi beni büyülemeye devam ediyordu. Bir ara eski bir köşke vardık. Kapısı kırık, pencereleri toz içindeydi. “Burası bir zamanlar zengin bir ailenin eviymiş,” dedi. “Geceleri balolar düzenlerlermiş, şimdi ise sadece rüzgar dans ediyor.” İçeri girdik ve Elif, köşkün eski günlerini hayal ederek bana bir sahne tarif etti: “Şuradaki merdivenlerde bir kadın şarkı söylüyormuş, burada ise insanlar kahkahalarla dans ediyormuş.” Onun bu anlatımı, köşkün sessizliğini bile canlandırdı.

Gece boyunca, Elif ile Akseki’nin her köşesini keşfettik. Bir ara küçük bir dere kenarında mola verdik. Elif, ayakkabılarını çıkarıp ayaklarını suya soktu ve “Bunu dene, Akseki’nin ruhunu hissedersin,” dedi. Dediğini yaptım; su buz gibiydi ama bir yandan da dinginlik veriyordu. “Akseki’de en çok neyi seviyorsun?” diye sordum. “Gecelerini,” dedi. “Herkes uyurken, burası kendi hikayesini anlatır. Ben de o hikayeleri dinlerim.” Bu cevap, onun Akseki’ye olan bağlılığını gösteriyordu.

Son durağımız, eski bir mezarlık oldu. Elif, “Korkma, burası sadece bir dinlenme yeri,” dedi ve beni içeri davet etti. Mezar taşlarının arasında dolaşırken, “Burada yatanların her biri bir hayat yaşadı,” dedi. “Bazıları mutlu, bazıları ise yarım kalmış hikayelerle.” Onun bu düşünceli yanı, beni derinden etkiledi. Elif, sadece bir rehber değil, aynı zamanda hayata dair derin düşünceleri olan biriydi.

Veda vakti geldiğinde, Elif bana son bir şey söyledi: “Akseki’ye bir daha gelirsen, gölgelerde beni ara. Belki yine bir geceyi paylaşırız.” Gülümsedim ve “Kesinlikle,” dedim. Elif, defterini eline alıp sokakların arasında kaybolurken, ben onunla geçirdiğim uzun geceyi düşündüm. O, Akseki’nin gölgelerinde bir ışık, bir arkadaş, bir hikayeciydi.

Akseki gölgelerinde Elif ile geçirdiğim o unutulmaz gece, bana bu ilçenin sadece bir yer değil, bir duygu olduğunu öğretti. Eğer bir gün Akseki’ye yolunuz düşerse, sokaklarda bir gölge arayın. Belki Elif de size eşlik eder ve uzun bir gece boyunca hikayeler anlatır.