Akseki Gecelerinde Aylin ile Uzun Bir Yolculuk

Akseki, Antalya’nın dağlarla çevrili, huzur dolu bir köşesi. Gündüzleri sessiz sokakları ve taş evleriyle bir tarih kokusu sunarken, geceleri adeta başka bir boyuta geçiyor. İşte böyle bir gecede, Aylin ile tanıştım. Aylin, Akseki’nin gece hayatında iz bırakan kurgusal bir karakterdi. Onunla geçirdiğim uzun bir akşam, bu küçük ilçeyi benim için bir masal diyarına çevirdi ve Akseki’nin sadece doğasından ibaret olmadığını anlamamı sağladı.

Her şey bir kış gecesi başladı. Akseki’ye iş için gelmiştim ve birkaç gün kalmayı planlıyordum. İlk akşam, otelimin penceresinden dışarıyı izlerken, sokaklarda dolaşan birkaç gölge fark ettim. Merakıma yenik düştüm ve ceketimi alıp dışarı çıktım. Hava soğuktu, nefesim buhar olup havaya karışıyordu. Sokaklarda dolaşırken, eski bir çeşmenin başında Aylin’i gördüm. Yeşil bir palto giymiş, elinde bir fenerle suyu izliyordu. Sanki Akseki’nin gecesine ait bir ruhtu.

“Geceleri buralarda dolaşmak güvenli mi?” diye sordum, ona yaklaşırken. Aylin başını kaldırdı ve hafifçe gülümseyerek, “Benimle birlikteysen, her yer güvenli,” dedi. Sesinde hem bir espri hem de bir güven vardı. “Adım Aylin,” diye ekledi ve elini uzattı. Elini sıkarken, onunla geçireceğim saatlerin sıradan olmayacağını hissettim. Aylin, Akseki’de escort olarak tanınıyordu, ama o, bu tanımın çok ötesinde bir insandı. O, bu ilçenin gecelerini yaşayan, insanlara hem rehberlik eden hem de dostluk sunan biriydi.

“Akseki’yi tanımak ister misin?” diye sordu. “Evet, ama turist gibi değil,” dedim. Aylin gözlerini kıstı ve “O zaman doğru kişiyle karşılaştın,” diyerek beni yanına çağırdı. Böylece uzun bir yolculuğa çıktık. İlk olarak, Akseki’nin eski mahallelerinden birine gittik. Taş evlerin arasında dolaşırken, Aylin bana bu evlerin hikayelerini anlattı. “Bu sokakta bir zamanlar bir demirci yaşarmış,” dedi. “Geceleri çekiç sesleri tüm ilçeyi kaplarmış.” Onun anlatımı öyle detaylıydı ki, sanki o günleri yaşıyormuş gibi hissettim.

Yürüyüşümüz sırasında, Aylin bana Akseki gecelerinin ruhundan bahsetti. “Burası dışarıdan sakin görünebilir,” dedi, “ama her köşede bir hayat var. İnsanlar buraya gelir, bazen yalnızlıklarını paylaşmak, bazen de bir macera yaşamak için. Ben ise onların yol arkadaşıyım.” Bu sözleri, onun neden bu kadar özel olduğunu açıklıyordu. Aylin, sadece bir escort değil, aynı zamanda Akseki’nin gece hayatına renk katan bir hikayeciydi. İnsanları dinliyor, onlara kendilerini değerli hissettiriyordu.

Bir süre sonra, eski bir caminin avlusuna vardık. Aylin, “Burası benim favori yerim,” dedi ve fenerini yere koyup oturmamı işaret etti. Gökyüzü berraktı, yıldızlar sanki bize göz kırpıyordu. “Sence insanlar neden yıldızlara bakar?” diye sordu. “Belki hayalleri için,” dedim. Aylin başını salladı. “Evet, ama bazen de unutmak için. Akseki’de herkesin bir unutmak istediği var.” Bu sözleriyle, onun derin bir tarafını gördüm. Aylin, sadece eğlenceli bir rehber değil, aynı zamanda düşünceli bir dosttu.

Gece ilerledikçe, Aylin beni Akseki’nin daha az bilinen yerlerine götürdü. Bir tepenin üstüne çıktık; buradan tüm ilçeyi görebiliyorduk. “Burası Akseki’nin sırrı,” dedi. “Geceleri buradan bakarsan, her ışığın bir hikayesi olduğunu anlarsın.” Manzara muhteşemdi. Aylin, yanında getirdiği küçük bir termosla çay ikram etti. Çaylarımızı içerken, bana eski bir Akseki efsanesinden bahsetti: bir zamanlar bu tepede, kaybolan bir çobanın sevgilisini aradığına dair bir hikaye. “Belki hala buradadır,” diye şaka yaptı ve ikimiz de güldük.

Yolculuğumuz sırasında, Aylin’in enerjisi beni şaşırtıyordu. Her adımda yeni bir şeyler gösteriyor, her durakta bir şeyler anlatıyordu. Bir ara, “Akseki’de en çok neyi seversin?” diye sordum. “İnsanlarını,” dedi. “Herkesin bir hikayesi var ve ben o hikayeleri dinlemeyi seviyorum.” Bu cevap, onun neden Akseki’de bir efsane olduğunu anlamamı sağladı. O, sadece bir escort değil, bu ilçenin ruhunu taşıyan bir karakterdi.

Gece bitmeden, son bir durak olarak eski bir hanın kalıntılarına gittik. Aylin, “Burası eskiden tüccarların buluşma noktasıymış,” dedi. “Şimdi ise sadece rüzgarın sesi var.” Orada oturup bir süre sessizce etrafı dinledik. Aylin, “Bazen sessizlik, en güzel sohbet,” dedi ve haklıydı. O an, onunla geçirdiğim saatlerin ne kadar değerli olduğunu fark ettim.

Veda vakti geldiğinde, Aylin bana son bir tavsiyede bulundu: “Akseki’ye geri dönersen, geceleri dışarı çık. Bu ilçenin ruhu ancak o zaman anlaşılır.” Gülümsedim ve “Sayende zaten anladım,” dedim. Aylin, fenerini alıp sokaklarda kaybolurken, ben onunla geçirdiğim uzun geceyi düşündüm. O, Akseki’nin gecelerinde bir ışık, bir dost, bir rehberdi.

Akseki gecelerinde Aylin ile geçirdiğim o uzun yolculuk, bana bu ilçenin sadece bir yer değil, bir duygu olduğunu öğretti. Eğer bir gün Akseki’ye yolunuz düşerse, sokaklarda bir fener ışığı arayın. Belki Aylin de size eşlik eder ve uzun bir hikaye anlatır.